Ta gra przenosi zasady ruchu jednostajnie zmiennego w kosmos. W przeciwieństwie do ruchu na Ziemi, w przestrzeni kosmicznej nie ma oporów, a silniki rakiety działają tylko przez pewien czas. Aby dotrzeć do celu, musisz precyzyjnie zaplanować trzy fazy lotu:

1. Przyspieszanie: Użycie silnika w celu zwiększenia prędkości.
2. Swobodny lot: Podróż z ustaloną prędkością po wyłączeniu silnika.
3. Hamowanie: Odpalenie silnika w przeciwnym kierunku, aby wytracić prędkość i wylądować miękko.

Gra pokazuje, że to właśnie precyzyjne planowanie faz przyspieszania i hamowania pozwala na pomyślne ukończenie misji. Domyślne wartości suwaków zostały tak dobrane, aby lądowanie było możliwe, ale zachęcamy do eksperymentowania! Spróbuj pokonać wyzwania, dobierając własne parametry.

Postaraj się użyć wszystkich 4 silników. Każdy z nich daje inne przyspieszenie.

Pamiętaj – nie rozbij rakiety bo nie wrócisz na ziemię!

Ciekawostka 💡 – podróż do gwiazd ✨

Wyobraźmy sobie, że ludzkość posiada technologię niezbędną do wysłania misji załogowej do Alpha Centauri. To układ gwiazd w gwiazdozbiorze Centaura, najbliższy ziemi. Misja będzie realizowana dzięki supersilnikowi. Pomysł na silnik zapewniający stałe przyspieszenie na poziomie 1.5g do Alpha Centauri jest obecnie czystą teorią i znacznie przewyższa możliwości najlepszych koncepcji silników, jakie naukowcy obecnie rozważają. Żaden z dzisiejszych ani teoretycznych napędów nie jest w stanie zapewnić takiego ciągłego i silnego przyspieszenia na tak długi czas.

Start: Przyspieszenie 🚀

Nasza podróż rozpoczyna się od startu z Ziemi. Dzięki potężnemu supernapędowi, nasz statek kosmiczny zaczyna przyspieszać z ciągłym i odczuwalnym przyspieszeniem 1.5g. To oznacza, że astronauci czują się, jakby byli nieco ciężsi niż zwykle, co jest komfortowe i przypomina wspinaczkę po schodach. Ta faza przyspieszania trwa przez pierwszą połowę trasy do Alpha Centauri. Z każdym dniem nasza prędkość rośnie, zbliżając się coraz bardziej do prędkości światła. Dzięki temu, że statek nieustannie przyspiesza, astronauci nie doświadczają stanu nieważkości, co znacznie ułatwia im funkcjonowanie w przestrzeni kosmicznej, eliminując problemy z kośćmi i mięśniami.

Podróż: Dylatacja Czasu ⏳

Po około 1 roku i 9 miesiącach (1.75 roku) ciągłego przyspieszania, nasz statek osiąga niewiarygodną prędkość, zbliżoną do 94% prędkości światła. W tym momencie jesteśmy dokładnie w połowie drogi, w odległości około 2.18 lat świetlnych od Ziemi. Z punktu widzenia Ziemi, nasza misja trwa już 2.9 roku. Jednak z powodu dylatacji czasu – efektu opisanego przez teorię względności Einsteina – czas na pokładzie statku płynie wolniej. Dzięki temu astronauci przeżywają podróż znacznie krócej niż obserwatorzy na Ziemi, co sprawia, że misja staje się realistyczna. W połowie drogi statek obraca się o 180 stopni i rozpoczyna hamowanie, by bezpiecznie dotrzeć do celu.

Hamowanie: Odwrócenie Ciągu 💫

Gdy statek przekroczył już półmetek, rozpoczyna fazę hamowania. Silniki pracują teraz w przeciwnym kierunku, nadal z przyspieszeniem 1.5g. Dla załogi to uczucie jest podobne do przyspieszania – nadal czują się nieco ciężsi, co daje im poczucie grawitacji. W miarę jak zbliżamy się do Alpha Centauri, prędkość statku stopniowo maleje. Ten etap hamowania trwa kolejne 1 rok i 9 miesięcy, co oznacza, że cały etap podróży od startu do lądowania zajmie astronautom około 3.5 roku ich własnego czasu. W tym czasie ich bliscy na Ziemi zestarzeją się o 5.8 roku.

Przybycie: Cel Osiągnięty ✨

Po 3.5 roku podróży, nasz statek kosmiczny bezpiecznie dociera do układu Alpha Centauri. Jego prędkość względem układu jest już bardzo mała, co umożliwia swobodny manewr i wejście na orbitę wokół jednej z gwiazd. Astronauci są podekscytowani, a ich wysiłki opłaciły się. Ich zdrowie fizyczne jest w doskonałym stanie, ponieważ przez cały czas doświadczali sztucznej grawitacji. Z perspektywy Ziemi, misja trwała 5.8 roku, a świat zdążył pójść do przodu. Astronauci, choć fizycznie i biologicznie młodsi niż ich rówieśnicy na Ziemi, wracają po latach z perspektywą, która na zawsze zmieni ich postrzeganie czasu i przestrzeni.

lość energii potrzebna do takiego przyspieszenia statku jest niewyobrażalnie większa niż całe roczne zużycie energii przez ludzkość.

Energia dla supernapędu

Statek kosmiczny, który przyspiesza z 1.5g przez połowę trasy do Alpha Centauri (1.75 roku), a następnie hamuje, osiąga prędkość bliską prędkości światła (0.94c).

Zgodnie z zasadami fizyki, energia kinetyczna statku rośnie wykładniczo w miarę zbliżania się do prędkości światła.

W praktyce, taki silnik wymagałby źródła energii, które zapewniałoby ją w ogromnych ilościach. Najbardziej efektywne źródło energii jakie znamy, anihilacja materii i antymaterii, dla 1 kg masy przyspieszonej w ten sposób zużyłyby ≈ 6.76 kg paliwa.